Overlijden buiten-parochiaan dhr Fons van Kasteren

Recent ontvingen we het verdrietige bericht dat is overleden buiten-parochiaan dhr. Fons van Kasteren. Wellicht zal er bij u niet direct een lampje gaan branden als u de naam van Fons leest. Echter, voor de vaste zaterdagavond-bezoekers van de vieringen was Fons een begrip! Trouw was hij dan altijd aanwezig, helemaal vanuit Ter Aar kwam hij dan naar “zijn St.Urbanus’. Zittend op z’n vaste plekje linksachter in de kerk. Ik heb hem nooit verteld dat dit van vroeger uit eigenlijk de vrouwenkant was, hij had er ongetwijfeld smalijk om moeten lachen. Dat was Fons: hij hield van een mooi, leuk verhaal, waar hij dan geïnteresseerd en soms ook geanimeerd naar kon luisteren. Gaf hij ook gelijk zijn mening, welke hij niet onder stoelen of banken verstopte. Genieten deed hij volop in dat uurtje van samenzijn. Van de kleine groep mensen om hem heen, die hij zeer waardeerde, van het gesproken woord, diepgelovig als hij was, en van het fraaie orgelspel en zang wat ten gehore werd gebracht, wat hij als “..zeer bijzonder..” betitelde, met de toevoeging “..daar moet je wat mee doen!..". Vooral het ‘Ave Maria’ had een speciaal plekje bij hem. Een mooi moment wat me is bijgebleven was in 2020, midden in de Corona-tijd, toen hij zijn goede vriend Arie Zadelhoff, had meegenomen naar de zaterdagavond. Fons wilde hem laten meegenieten. Na afloop stonden we met elkaar na te praten over muziek in de Kerk, toen organist Peter een van de lievelingsliederen speelde en zong van Arie, psalm 23 ‘De Heer is mijn Herder'. We stonden daar samen, tot tranen toe bewogen, klein, genietend, bewonderend. Het zijn die momenten die dierbaar zijn en het leven betekenis geven. Dat was wat Fons je oprecht toewenste, de mooie dingen van het leven en er maximaal van te genieten. Tijdens de collecte, als ik dan langskwam met het collectemandje, hadden we altijd even een kort praatje. “Hoe gaat het?”, vroeg ik dan. “Weer genoeg gebeurd” was dan zijn antwoord, de lichamelijke zorgen verbloemend. Klagen deed hij daar niet over. Vooruit kijken was wat hij wilde. En daar was hij zeer positief over. Samen met zijn vrouw had hij besloten om per mei 2022 te verhuizen naar Brabant om zo dicht bij zijn familie, zijn trots, te zijn. Het afscheid van Nes ging met de belofte contact te houden, wat we ook deden. Over de telefoon bespraken we dan zijn nieuwe avonturen, het zoeken naar een nieuwe parochie bij hem in de buurt. Ook het gemis van de St.Urbanus-gemeenschap en de nieuwe moeilijkheden die hij lichamelijk ondervond wat voor de nodige hindernissen zorgde werden niet onthouden. Zijn dankbaarheid voor de lieve mensen om hem heen sprak hij ongeremd en vol bewondering uit. Zo hebben we Fons leren kennen: trouw, dankbaar, bewust, eerlijk, kunnen genieten van alles om hem heen, gul. Hij was de definitie van een mooi mens. 

Het bleef al enige tijd stil aan de telefoon. Begin april ontvingen we het bericht dat je was ‘...weggegleden, uit het heden, naar een pijnloze tijd...' Dank dat je er was, we zullen je gedenken en je naam blijven noemen. 

John.